Food

နိုင်ငံခြားမှာ မုန့်လုပ်ငန်းနဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းလုပ်ပြီး ချမ်းသာသွားတဲ့သူတွေ တွေ့ဖူးတယ်… ဒီမုန့်က တခြားနိုင်ငံမှာဆိုရင် တော်တော်လေးကြီးကျယ်တယ်…...

“ကုန်စျေးနှုန်းတွေ တက်ပေမယ့်လည်း ဒုတ်ထိုးတစ်ချောင်းကို (၂၀၀) နဲ့ဘဲ ရောင်းပေးပါတယ်… စားသုံးသူတွေပြောတာတော့ အန်တီ့လက်ရာကိုကြိုက်လို့ လာကြတာပါတဲ့…...

“အခြေခံလူတန်းစားအတွက် အဓိကရည်ရွယ်ပြီး (၈၀၀) ကျပ်နဲ့ ရောင်းချပေးတာပါ… ခုခေတ်မှာ ဘယ်မှာမှ မရနိုင်ပါဘူး….. ဆန်ကတော့ တစ်ရက်ကို (၁)အိတ်ခွဲလောက် ကုန်တယ်…...

၁၉၈၈ ခုနှစ်က စရောင်းခဲ့တာဆိုတော့ အန်တီတို့ဆိုင်ရဲ့ သက်တမ်းက (၃၅) နှစ်ရှိခဲ့ပါပြီ… သူငယ်ချင်းတွေ အပျော်တမ်းစလုပ်ရာကနေ အောင်မြင်လာတဲ့ဆိုင်လေးပေါ့…...

“စရောင်းခါစကတော့တစ်ရက်ကို ၆သောင်းဖို့လောက်အထိဘဲရောင်းရတယ် အခုအချိန်မှာတော့ တစ်ရက်ကို တစ်သိန်းကျော်ဖိုးလောက်အထိ ရောင်းရတယ်… နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်က...

ထားဝယ်ဘက်မှာတော့ မုန့်ခွက်သားလို့ခေါ်ပါတယ်… ကျွန်တော် ရန်ကုန်မှာရောင်းတာတော့ ထားဝယ်မုန့်ခွက်လို့ဘဲ ပြောရောင်းတယ်… မြင်နေကျပုံဆိုရင်တော့...

“ရေးမြို့က ပင်ကြွေ၊ ပင်မှည့် အသီးကိုရောင်းတာပါ… အဓိကက စားသုံးသူတွေဆီက ကျွန်တော်တို့က အမြတ်များများမယူဘူး… ပစ္စည်းကိုကောင်းကောင်းပေးတယ်…...

“ရန်ကုန်စရောက်ခါစက ဘာရောင်းရမှန်းမသိတော့ ကိုယ်ကလည်း ထားဝယ်သူဆိုတော့ ထားဝယ်မုန့်လက်သုပ်လေး စရောင်းခဲ့တာပေါ့နော်…ရင်းနှီးငွေတစ်သောင်းလောက်နဲ့ စရောင်းခဲ့တာပါ…...

ကုန်စျေးနှုန်း အရမ်းတက်ပေမယ့် ကိုယ်ကတော့ (၅၀)နဲ့ဘဲ ရောင်းပေးတယ်… အများစားနိုင်အောင်လို့လေ… တချို့ကျတော့ ကျေးဇူးတင်တယ် (၅၀)နဲ့ရောင်းပေးလို့…...

“အဓိကလာစားကြတဲ့သူတွေက အရည်သောက်(၃)မျိုး အလကားပေးတာနဲ့ ဟင်းစုံတာကို သူတို့အရမ်းသဘောကျကြတယ်…. စရောင်းခါစက ဟင်း(၁၀)မျိုးလောက်ဘဲရပေမယ့် အခုချိန်မှာ...